... zorgvuldig gestileerd, suggestief proza in mooie compositie...
Nicolette Smabers (Den Haag) debuteerde in 1983 met de verhalen- bundel
De Franse tuin, die evenals de opvolger de novelle
Portret van mijn engel (1987) overladen werd met lovende kritieken. Daarna verschenen eveneens goed ontvangen novelles, kinderboeken en romans. In 2009 verscheen haar laatste roman
De man van gas en licht. Met
Vraag dat maar aan de pelikanen maakte ze vorig jaar haar literaire comeback.
Vraag dat maar aan de pelikanen is het relaas van een man die verneemt dat zijn dagen zijn geteld en voor wie het verleden onvermijdelijke tegenwoordige tijd wordt.
Merkwaardig, zoals de herinneringen hem besprongen zodra hij besloten had ze toe te laten. Titia was als kind een godsdienstgekje, wat een verschil met nu. Hij verplaatst zich weer in het joch dat zijn zusje de stuipen op het lijf joeg met gruwelverhalen over hellehonden die je gedachten kunnen lezen, dus ook de zondige, om haar vervolgens te kal- meren met penitenties doen en het Onzevader bidden. Paternoster. Het welluidende Latijn imponeerde haar, het leek wel of het heilige daadwerkelijk effect op haar had. Voor hemzelf draaide alles om het spel, het theatrale, het heen- en weer lopen met het grote boek, de orgelmuziek, het knielen en buigen, het belletjesgerinkel en het eerbiedige omhoog- heffen van de glanzende kelk tijdens de consecratie. Hij maakte zich nergens zorgen over. Ooit zou het geloof in God wel komen. Ooit zou hij vreemde talen spreken. Ooit zou hij weten waarom vliegtuigen niet neerstorten. Als kind droeg hij zijn onwetendheid met zich mee als een schatkist vol mogelijkheden.